– Nazwisko?

– Jacek.

– Nazwisko. – powtórzyła przetłuszczona szatynka z wyraźnie skumulowanym z całego dnia zniecierpliwieniem.

– Jacek – powtarzam i zaczynam się uśmiechać – Jakub – imię, Jacek – nazwisko.

– Jakub – nazwisko, tak?

– Jacek. Nazwisko – Jacek.

I tak od zawsze. No kto by się nie wkurzył niech pierwszy rzuci kamień. Czy to jest takie trudne? Skoro pytasz o nazwisko, dostajesz nazwisko. Wpisz je gdzie trzeba i po sprawie. „Jacek” nie jest jakimś skomplikowanym, niepolskim nazwiskiem. Serio.

Cześć!

Jestem Jakub Jacek i nie mam nazwiska.

Pytacie „jak to jest żyć bez nazwiska?”. Właściwie normalnie. Czasem tylko musicie użerać się z mniej kumatymi laskami w NFZcie i innych organizacjach okienkowych. Czasem ktoś pokręci chwilę bekę z waszych czterech imion. Jednak zdążyłem się już przyzwyczaić.

Wiecie, to nawet zabawne. Jakaś Moniczka zawstydzi się i zamknie w sobie, myśląc, że kolejny ja ją wkręcam. Innym razem jest to po prostu naprawdę dobry pretekst do rozpoczęcia rozmowy; opowiedzenia o tym, jak Mark stwierdził, że „”Zuckerberg” jest spoko, ale jak do cholery można nazywać się „Jacek”?!” i postanowił dać mi bana (!dwukrotnie). A czasami przydaje się inaczej – po postu mogę kraść, zabijać i czynić inne nieprawości, pozostając w pełni anonimowym. Lubię nie mieć nazwiska.

Tyle słowem wstępu. Mam nadzieję, że się polubimy. Pamiętaj, że to mój blog, a jestem najbardziej zaborczą osobą jaką tu spotkasz. Jeżeli coś Ci się nie spodoba, daruj sobie i po prostu idź posiedzieć w innym miejscu internetów – see you never.

Cieszę się, że jesteś. Znajdziesz tu moją rzeczywistość, która może zupełnie nie pokrywać się z Twoją. Jeżeli jednak potrafisz kulturalnie się zachować i wiesz czym jest ironia to obiecuję, że stworzymy całkiem atrakcyjny związek.

Buziaki,
Jakub Jacek – beznazwiska.pl